Wiek XVIII był okresem powstawania murowanej zabudowy Krakowskiego Przedmieścia. Stojące tu do tej pory drewniane budynki zastępowano trwalszymi kamienicami z cegły.

Jeden z drewnianych domów przy trakcie należał do Wojciecha Tarnowskiego. Stał do 1743 r., do czasu budowy w jego miejscu parterowej kamienicy Heyna. Jeszcze w XVIII w. kolejne trzy piętra nadbudowali następni właściciele - Lenck i Andrychiewicz.

Kamienica, której budowę zapoczątkował Heyn, pod koniec XIX w. została rozebrana, a w jej miejscu w 1895 r. postawiono nowy pięciokondygnacjowy budynek z użytkowym poddaszem. Nowa kamienica otrzymała bogaty neogotycki wystrój. W tej formie dotrwała do 1944 r., do czasu wypalenia w czasie powstania.

Po zakończeniu wojny dom rozebrano do piwnic, a na starych fundamentach w 1949 r. zrekonstruowano klasycystyczną kamienicę nawiązującą formą do budynku z połowy XIX w.