Jest to późnogotycki, jednonawowy kościół z czerwonej cegły wybudowany w pierwszej połowie XVI wieku przez Piotra Piotrowskiego, kanonika włocławskiego, właściciela Piotrkowa. Świątynię konsekrowano w 1555 roku pod wezwaniem świętego Jakuba i świętego Witalisa.

Kościół rozbudowano w 1864 roku. Powstała wówczas wieża oraz kaplica, a także przedłużono korpus nawowy w kierunku zachodnim. Gruntowny remont przeprowadzono w 1922 i 1950 roku. W latach 1982-1983 świątynię pokryto nową dachówką, wieżę natomiast blachą miedzianą. Prezbiterium jest dwuprzęsłowe, zamknięte wielobocznie z nową zakrystią i przedsionkiem od północy oraz szerszą prostokątną nawą, która posiada gwiaździsto-siatkowe sklepienie. Ołtarz główny jest barokowy i pochodzi z około 1700 roku. W górnej jego części znajduje się ośmioboczny obraz z XVIII wieku Chusta Świętej Weroniki. W ołtarzu bocznym mieści się rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z metalowym perizonium i koroną z XVII wieku. Bez wątpienia jednak najcenniejszym zabytkiem kościoła jest Pieta, gotycka rzeźba z około 1400 roku. Godne uwagi są również barokowy krucyfiks ludowy z XVIII wieku oraz srebrny krzyż i wota z XVIII wieku.

Dwa istniejące wcześniej w tym miejscu kościoły spłonęły. Pierwszy, wybudowany przez biskupa kruszwickiego Lucidusa, został spalony w czasie najazdu krzyżackiego w 1331 roku. Z relacji biskupa kujawskiego Hieronima Rozdrażewskiego wynika, że pożarowi uległ również drugi kościół.