Do siedemnastego wieku narożną działkę u zbiegu ulic Nowomiejskiej i Wąski Dunaj zajmowały kramy handlowe, piekarnia i jatki. Około 1655 r. w ich miejscu rozpoczęto budowę kamienicy, która na długie lata stała się miejscem zamieszkania burmistrzów. 

Znaczące przebudowy kamienica przechodziła w latach 1675-1680, 1780 i 1790. W 1780 r. podwyższona została o dwa piętra i poddasze. W 1790 r. dobudowano do budynku oficynę. Jej fasadę zdobiła płaskorzeźba Syreny - symbol Warszawy. Od niej pochodzi inna nazwa - kamienica Pod Syreną.

Do 1790 r. w bydynku mieszkał ówczesny prezydent miasta Jan Dekert. W pierwszej połowie XIX w. została sprzedana nowym właścicielom. W 1939 r. w czasie obrony miasta kamienica uległa pożarowi, a w 1944 r. zniszczeniu do wysokości pierwszego piętra. W latach 1953-1954  odbudowano ją pod nadzorem Stanisława Żaryna w formie istniejącej w 1780 r. Niestety, na fasadzie nie pojawiła się już płaskorzeźba Syrenki.