Dolina Ilanki w okolicach Torzymia to największy torfowiskowo-leśny rezerwat na Ziemi Lubuskiej. Jego powierzchnia wynosi ok. 250 ha, z czego 90 ha zajmują torfowiska. Obejmuje część doliny rzecznej o niezwykle urozmaiconej rzeźbie terenu oraz Jezioro Pniów. Całkowita długość Ilanki wynosi 54,2 km. Rezerwat utworzono w górnym jej biegu. Na jego terenie występują liczne źródliska i lasy bagienne oraz unikalne w skali ponadregionalnej torfowiska niskie. Są tu ich co najmniej cztery rodzaje, przy czym charakteryzują się tym, że mogą przekształcać się jedne w drugie.
Mamy więc tu torfowiska pojeziorne, fluwiogeniczne, soligeniczne i wiszące torfowiska źródliskowe. Torfowiska pojeziorne zajmują największy obszar. Torfowiska soligeniczne, czyli długotrwale zasilane wodami gruntowymi o wysokiej zawartości wapnia, są już - poza doliną Ilanki - zjawiskiem dość rzadkim. Torfowiska fluwiogeniczne znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie rzeczki i są okresowo zalewane przez jej wody, a niezwykle ciekawe źródliskowe torfowiska wiszące zlokalizowane są na zboczu "zawieszonym" ok. 10 m nad dnem doliny, niedaleko Jeziora Pniów.
W pobliżu zarastającego z wolna jeziora występuje dość licznie pło torfowe. Może ono stać się niebezpieczną niespodzianką dla poruszających się poza wyznaczonymi ścieżkami turystów. Pło jest niczym innym, tylko grubym kożuchem roślin unoszących się jak pływająca wyspa nad różnej głębokości wodami. Rezerwat jest niezwykle ciekawy przyrodniczo - znajduje się tu ostoja kilku gatunków storczyków, rośnie stosunkowo rzadki gatunek paproci - nasięźrzał pospolity, 70 gatunków mszaków (niektóre to relikty epoki lodowcowej) i jest to także największy w kraju obszar występowania situ tępokwiatowego - wpisanego na czerwoną listę ginących roślin.
Wśród obserwowanych ptaków są również gatunki zagrożone - bocian czarny, pliszka górska, dziwonia, pluszcz. Często można spotkać spore zbiorowiska żurawi. W Ilance - rzeczce o pierwszej klasie czystości wód - żyje pstrąg potokowy i minóg strumieniowy, a niezwykła ich obfitość powoduje, że nad jej brzegami nietrudno zobaczyć wydrę. Rzeka w niektórych odcinkach płynie wąskim wąwozem o ostro nachylonych ścianach. Mimo że teren jest nizinny, Ilanka zaliczna jest do rzek górskich. Obszar został objęty szczególną opieką już w 1999 r., kiedy Lubuski Klub Przyrodników wydzierżawił blisko 40 ha torfowisk. Rezerwatem stał się w 2000 r. W jego obrębie wytyczono kilka ścieżek edukacyjnych, a na obrzeżach utworzono parę użytków ekologicznych.