Pniów jest wsią o metryce średniowiecznej, założoną przy historycznym trakcie z Poznania w kierunku granicy (dziś Świecko). Pierwsze zapisy źródłowe pochodzą z 1355 r. Miejscowość ma kształt owalnicy. Pośrodku, na niewielkim placu zbudowano w 1755 r. kościół o konstrukcji szkieletowej. Prawdopodobnie został wzniesiony na miejscu wcześniejszej budowli o charakterze sakralnym. Mimo, że brak na ten temat jednoznacznych danych, dość wyraźnie przemawiają za tą hipotezą elementy wyposażenia świątyni pochodzące sprzed okresu jej budowy. Są nimi: drewniane epitafium z 1729 r., późnogotycki dzwon oraz ustawione w pobliżu ołtarza i pięknie odnowione piaskowcowe epitafium z 1714 r. Kościół pierwotnie kryty był łupkiem. Obecnie zastępuje go ceramiczna dachówka a wieżę przykryto blachą cynkową. 

Świątynię zbudowano dla protestantów. Po wojnie osiedlili się tu mieszkańcy woj. tarnopolskiego. Dostosowując wówczas wnętrze kościoła do potrzeb wyznania rzymskokatolickiego usunięto kosz ambonowy z ołtarza (sam ołtarz został przeniesiony do bocznej kaplicy) i zlikwidowano loże. W trakcie remontu przeprowadzonego w latach 80. XX wieku, w strop wmontowano pokryte freskami deski pochodzące z sufitu ewangelickiej świątyni w Kożuchowie.