Większość cmentarzy poewangelickich w naszym kraju pozostawiona była po wojnie samym sobie. Ulegały powolnej dewastacji. Z potłuczonych w drobny mak nagrobków niewiele można odczytać. Kamienne płyty bywały też wtórnie wykorzystywane jako materiał budowlany do umacniania dróg czy osuwających się skarp. Nie przynosi nam to chluby, ale pewnych czynów nie da się już odwrócić. Tam, gdzie ludzie w ogóle nie ingerowali, tereny zawłaszczyła przyroda. Paradoksalnie wpłynęło to pozytywnie na kondycję nekropolii. Zarośnięte, zapomniane - ukryły tablice nagrobne pod warstwą płożących się bluszczy i gęsto rosnących krzaków.

Jedną z takich odratowanych w ostatnim czasie nekropolii jest cmentarz ewangelicki w Tarnowie. Oczyszczony i uporządkowany w 2008 r. pokazuje kawał historii tej miejscowości. Zachowało się na nim niemało nagrobków z początku XIX w. W narożniku dawnego cmentarza rzuca się w oczy wydzielony nieduży sektor. Znajduje się na nim zaledwie kilka grobów z połowy 1945 r., za to teren ogrodzono płotem z polnych kamieni. Prawdopodobnie są to pochówki pierwszych powojennych osadników. Jest tu jeszcze jedna ciekawostka. Głaz osadzony u wejścia na dawną cmentarną aleję to prawdziwy rarytas. Inskrypcja na nim głosi, że w tym miejscu przebiega 15 południk.