Świątynię, będącą aktualnie pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej, wzniesiono pośrodku wsi z fundacji Adama von Waldowa. Barokowy, murowany kościół został od razu otynkowany. Pozwoliło to ozdobić narożniki dyskretnym boniowaniem, czyli dającymi wrażenie plastyczności ozdobnymi rowkami w murze. W 1770 r. nadbudowano drewnianą wieżyczkę, a w 1906 r. całość poddano gruntownemu remontowi. Sam budynek jest nieduży, prawie kwadratowy, zaś salowe wnętrze bardzo jasne i dosyć skromne.

Ewangelickie kościoły najczęściej pozbawione są bogatej, ociekającej złotem wyzdoby, a świątynia jarnatowska jest właśnie poewangelicka. Zachował się w niej barokowy ołtarz, oczywiście już bez kosza ambonowego, ale w dalszym ciągu ograniczony oplecionymi roślinną wicią kolumnami. Charakterystyczne empory pozostały już tylko w formie szczątkowej, czyli prospektu organowego nad wejściem do kościoła.

XVIII-wieczna tablica herbowa von Waldowów, pochodząca z tej właśnie świątyni, trafiła do Muzeum Lubuskiego w Gorzowie Wlkp. Kościół wpisano do rejestru zabytków pod numerem KOK-I-982/76.