Szpital Zakaźny Miejski św. Stanisława powstał z inicjatywy ówczesnego Prezydenta Miasta Warszawy, carskiego generała Sokratesa Starynkiewicza. W dniu 16 października 1881 roku Rada Miejska podjęła uchwałę o budowie szpitala zakaźnego dla obrony ludności przed szerzącymi się epidemiami. Zarząd Miejski wydzierżawił na 12 lat od Hermana Goldenringa za 4000 rubli rocznie nieruchomość na Woli, tzw. Ogród Ohma, gdzie pierwotnie mieścił się ogród rozrywkowy „Prado”, a później fabryka papierosów Józefa Franciszka.
Był to doskonały teren sanitarny ze względu dostęp do bieżącej wody z pobliskiego strumienia. Zostały wyremontowane drewniane baraki i wybudowane nowe budynki, tj. izba przyjęć, kuchnia, pralnia, dyzenfektornia, sala operacyjna, kostnice, budynki stajni, a także mieszkania dla lekarza, sióstr miłosierdzia i służby. Budowa została ukończona 31 grudnia 1882 roku.
W 1885 roku szpital został przemianowany na szpital zapasowy działający jedynie w okresie epidemii. W 1894 roku Zarząd Miejski wykupił dzierżawioną działkę. W 1900 roku szpital uzyskał nazwę Szpitala Zakaźnego Miejskiego św. Stanisława. W 1911 roku na potrzeby szpitala zakupiono sąsiednią działkę, na której został wybudowany siedemdziesięciodwułóżkowy pawilon, którego budowa zakończyła się w 1912 roku. W listopadzie 1919 roku stanowisko naczelnego lekarza objął dr Henryk Rupert, a po jego śmierci 5 kwietnia 1920 roku naczelnym lekarzem został dr med. Witosław Dąbrowski. W tym czasie szpital liczył 415 łóżek. W skład zespołu szpitalnego wchodziły: od ulicy Wolskiej dom administracyjny, a naprzeciw niego budynek z izbą przyjęć, apteką, kuchnią, kaplicą i mieszkaniem sióstr zakonnych, zaś w głębi posesji, od ulicy, znajdowała się pralnia parowa i mieszkania służby, jak również kaplica przedpogrzebowa, laboratorium, sale sekcyjne i kostnica. W sąsiedztwie stały szopy, składy, wozownia i czasowa kotłownia.
W dniu 21 sierpnia 1925 roku Rada Miejska podjęła uchwałę o przebudowie i rozbudowie Szpitala Zakaźnego. Po modernizacji szpital liczył 584 łóżka w dwóch wielopiętrowych i czterech parterowych pawilonach oraz posiadał pełne zaplecze diagnostyczne i gospodarcze. W latach 1930-1931 lekarzem naczelnym Szpitala Zakaźnego był dr med. Konrad Orzechowski, a następnie dr Ignacy Roman Szpilkowski.
We wrześniu 1939 roku podczas oblężenia Warszawy został zburzony budynek Izby Przyjęć. W czasie okupacji niemieckiej personel szpitala czynnie uczestniczył w walce z okupantem hitlerowskim. Działalność konspiracyjna personelu szpitalnego polegała na łączności z ruchem oporu Getta, ratowaniu skazanych na śmierć więźniów Pawiaka oraz ochronie wywożonej ludności cywilnej, a także wystawianiu różnego typu fałszywych zaświadczeń lekarskich. Na terenie szpitala były przechowywane osoby zagrożone lub poszukiwane przez gestapo, wśród nich również Żydzi. Tutaj prowadzony był nasłuch radiowy, ponadto znajdował się magazyn amunicji, broni i odbywała się produkcja granatów „filipinki”.
W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego Szpital stał miejscem schronienia około 600 mieszkańców, których część personel szpitala przetransportował poza obręb Warszawy w licznych wyprawach po żywność i zaopatrzenie w leki. Tu zorganizowany został punkt pomocy dla ewakuowanej ludności, który wydawał gorącą kawę i żywność. Punkty te po kilku dniach działalności zostały przez Niemców zlikwidowane po uprzednim sfotografowaniu. W czasie powstania lekarze szpitala udzielali pomocy rannym, którzy przebywali w piwnicach, oraz zaopatrywali w leki i żywność ludność ewakuowaną z Warszawy.
W dniu 13 sierpnia 1944 roku z rozkazu gestapo personel szpitalny miał być wywieziony do obozu w Pruszkowie. Dzięki interwencji doktora Kupicy u Hartliba oddalona została groźba wywózki. Jednak nie udało się jej całkowicie zapobiec i część personelu szpitalnego trafiła do obozów w Pruszkowie i Suchedniowie. W październiku Szpital Zakaźny został ewakuowany do okolic podmiejskich, wywożąc najcenniejszy sprzęt medyczny. Na terenie opuszczonego szpitala Niemcy zorganizowali magazyny amunicji i materiałów wybuchowych, których eksplozja uszkodziła cztery parterowe pawilony oraz doprowadziła do zawalenia trzypiętrowego budynku. Niemcy, opuszczając szpital, zdemontowali wszelkie urządzenia mechaniczne kuchni, pralni, kotłowni i oddziałów, a także zabrali pozostały sprzęt i bieliznę.
Po wojnie szpital został odbudowany i liczył 251 łóżek. W 1955 roku została tutaj utworzona II Klinika przeznaczona dla małych dzieci. W dniu 13 grudnia 1962 roku Miejski Szpital Zakaźny liczył 500 łóżek w ośmiu oddziałach miejskich i oddziałach klinicznych. Obecnie Wojewódzki Szpital Zakaźny przy ulicy Wolskiej 37 prowadzi działalność leczniczą w formie lecznictwa zamkniętego w dziewięciu oddziałach, a także w formie lecznictwa otwartego poprzez udzielanie świadczeń zdrowotnych w trzech poradniach specjalistycznych.