Pierwotnie dobrodziejów kościoła i klasztoru grzebano w krypcie w kościele OO Bernardynów. Po I rozbiorze Polski władze austriackie zabroniły pochówku zmarłych w kryptach kościelnych przede wszystkim ze względów sanitarnych. Z braku miejsca utworzono później cmentarz grzebalny za murami klasztoru. Miało to miejsce w połowie XIX wieku. Cmentarz istnieje do dziś, a znajduje się w lesie przyklasztornym. Uwagę zwraca jednolitość i uszeregowanie nagrobków zakonników.