W XVII w. okolice Gronowa i Jegłownika były częścią ziemskiego terytorium miasta Elbląga i dlatego to rada miejska podjęła w 1641 r. decyzję o budowie świątyni dla mieszkających tu luteran. Była to konstrukcja szachulcowa, bez wieży (tę dobudowano, podobnie jak plebanię, w XIX w.).

Wnętrze świątyni, mimo iż powstawało w długim okresie czasu, jest jednorodne, barokowo-rokokowe. Grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej pochodzi z 1691 r., prospekt organowy z 1751, zaś ołtarz główny i ambona z 1788. W 1804 r. dobudowano w nawie drewniane empory wsparte na słupach - dzieło mistrza Georgiusa Iacubowskiego.

Kościół służył wyłącznie luteranom; katolicy, należący do parafii farnej (dziś katedralnej) w Elblągu na katechezę i nabożeństwa zbierali się w szkole. Po II wojnie światowej budynki przekazano katolikom, parafię utworzono w 1962 r.