Buk jest ośrodkiem miejsko-wiejskiej gminy wchodzące w skład powiatu poznańskiego ziemskiego. Miasto liczące dziś ponad 6 tysięcy mieszkańców ma liczącą ponad 700 lat historię. Do końca nie jest znana data nadania Bukowi praw miejskich. Funkcjonują dwie opcje dotyczące tego faktu. Jedna oparta jest na dokumencie z 1257 r., w którym wspomina się o grodzie i wsi. Druga natomiast związana jest z postacią króla Przemysła II, który miałby nadać osadzie przywileje miejskie. Lokacja według drugiej wersji musiała mieć miejsce przed datą śmierci Przemysła II w 1296 r.

Nowe miasto rozwinęło się z osady sąsiadującej z grodem. Posiadało czworokątny rynek z siecią wybiegających z niego ulic. W południowo-wschodniej części miasta zlokalizowany był gotycki kościół parafialny. Buk zawdzięczał swój rozwój rzemiosłu i handlowi, jednak hamowały go konflikty zbrojne, kataklizmy oraz zarazy dotykające miasto od wojny Grzymalitów z Nałęczami w końcu XIV wieku po II wojnę światową.

Układ urbanistyczny miasta lokacyjnego pochodzący z XIII wieku stanowi centrum całego założenia. Pierwotnie rynek z siecią ulic otaczały mury miejskie. Zabudowa miasta w średniowieczu była w większości drewniana. Murowane obiekty zaczęły powstawać w XVII i XVIII wieku. Z okresu tego w centrum miasta nie zachowały się oryginalne budynki. Strawił je wielki pożar, który nawiedził Buk 8 czerwca 1858 r. Pastwą płomieni padł stojący w centrum rynku ratusz oraz większość otaczającej zabudowy mieszkalnej. W miejscu ruin wzniesiono do końca XIX wieku większość istniejących do dziś budynków. Nowy ratusz ulokowano w narożniku placu.

Zachował się jednak dawny układ ulic i placów. Układ urbanistyczny Buku z XIII-wiecznym założeniem lokacyjnym został wpisany do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa 8 lutego 1956 r. decyzją 2548/A (identyfikator 654881).