Radojewo – niegdyś posiadłość książęca podarowana cysterkom z Owińsk  - to dziś najbardziej na północ wysunięta część Poznania. Posiadłość była znana już w 1252 r. (wtedy jako Radujewo). Własnością zakonnic pozostawała aż do kasaty klasztoru, później zakupił ją pruski bankier Zygmunt Otto von Treskow z zamiarem wybudowania tutaj rezydencji dla swojego syna Henryka Baltazara. Budowę zlecono samemu Karolowi Fryderykowi Schinklowi (jeden z najbardziej utalentowanych architektów w Królestwie Prus), a utworzenie 15 ha parku krajobrazowego - równie znanemu królewskiemu ogrodnikowi, Piotrowi Lenne.

Pałac powstał w 1825 r. na wznoszącym się nad doliną Warty wzgórzu, a z jego okien widoczne były odległe o 3 km w linii prostej klasztor i główna siedziba rodu w Owińskach. Oprócz osi widokowej, obie położone po dwóch stronach Warty rezydencje Treskowów łączyła także przeprawa promowa (zniszczona w 1945 r.). Rezydencja zbudowana na planie litery H, została przebudowana jeszcze w połowie XIX w. W rękach Treskowów pozostała do końca II wojny. Po jej zakończeniu w pałacu ulokowano szkołę. Nadal nad głównym wejściem zachował się ślad po dwóch tablicach - owalnej (zapewne z godłem) i prostokątnej (pewnie z napisem „szkoła”). Zabytek charakteryzuje się nieskomplikowaną bryłą z wgłębnym portykiem, nakrytą dachem naczółkowym. Obecnie stan budynku w żaden sposób nie nawiązuje do dawnej świetności.

Zapuszczony park krajobrazowy kryje wiele ciekawostek – m.in. romantyczną pseudoruinę wieży, pozostałości cmentarzyka rodziny von Treskow, najstarszy w Poznaniu jesion (pomnik przyrody) i rezerwat „Kokoryczowe Wzgórze”.