Miejsce pamięci przy ul. Olesińskiej 5 w Warszawie uświęcone jest krwią Polaków, którzy polegli za wolność ojczyzny. Tablica upamiętnia 70 osób, które 4 sierpnia 1944 roku zostały w tym miejscu rozstrzelane przez hitlerowców. Niemcy rozpoczęli mordowanie ludności polskiej praktycznie od momentu wybuchu Powstania Warszawskiego. SS-mani pod dowództwem Martina Patza (zwanego "kat Mokotowa") wraz z żandarmerią powiatową z Dworkowej nękały bezbronnych cywilów, nie oszczędzając nawet kobiet i dzieci. 4 sierpnia przyjechali na Olesińską, wypędzili mieszkańców z kamienic i zgromadzili ich na podwórkach domów przy Olesińskiej 5 i 7. Zebrali około 500 osób. Zabrali im wszystkie kosztowności i kazali zejść do piwnicy. Potem, przez okienka wrzucili granaty i oblali zgromadzonych płynem łatwopalnym. Po pewnym czasie wybuchł ładunek, podłożony przez nich wcześniej w zakładzie fryzjerskim na parterze i ściany osunęły się na zatrzymanych. Egzekucji przewodził młody oficer SS, który kazał strzelać z broni maszynowej do tych, którzy próbowali się wydostać przez okienka piwnic. Po pewnym czasie strzały ucichły, Niemcy wycofali się z Olesińskiej. Ci, którzy cudem ocaleli, zaczęli wydostawać się na zewnątrz spod zwałów trupów, po czym dotarli na tereny zajęte przez powstańców. Pierwszej pomocy medycznej udzielił poszkodowanym personel Szpitala Elżbietanek. Dowodzący egzekucją oficer SS, dostał się w ręce powstańców 9 sierpnia. Był to 20-letni ochotnik z Luksemburga. Stanął przed Wojskowym Sądem Specjalnym i po udowodnieniu mu winy, skazany został na śmierć. Wyrok wykonano.