Sapiehowie to stary ród litewski o którym są już pisane wzmianki w XV wieku. Okres świetności rodu przypadł na wiek XVIII, kiedy to jego przedstawiciele uzyskali nawet tytuł książęcy. Z tego też okresu pochodzi bogato dekorowany pałac na Nowym Mieście w Warszawie. Mimo, że od rynku staromiejskiego dzieli go raptem 600 metrów to jednak teren ten w tamtych czasach stanowił niemal peryferie miasta. Należy pamiętać, że Warszawa miała tendencje ekspansji terytorialnej w kierunku południowym i zachodnim a strona północna długo pozostawała niezagospodarowana. Pałac powstał w drugiej ćwierci osiemnastego stulecia na zamówienie kanclerza wielkiego litewskiego Jana Fryderyka Sapiehy. Imć kanclerz zakupił te tereny za stosunkowo niewielką kwotę ale na pracach związanych z projektem i budową nie zamierzał już oszczędzać. Powierzył je ok. 1730 roku saskiemu architektowi, chyba najlepszemu w stolicy przedstawicielowi rokoka - Janowi Zygmuntowi Deyblowi. W tym czasie Deybel cieszył się opinią wyśmienitego fachowca i od kilku już lat pełnił funkcję królewskiego architekta na dworze Augusta Mocnego. To on na życzenie króla zaprojektował wspaniały Pałac Saski, którego dziś tylko fragment możemy podziwiać pod postacią Grobu Nieznanego Żołnierza. Pałac Sapiehów składa się z korpusu głównego i niewielkich, zaokrąglonych skrzydeł bocznych, które tworzą przed obiektem kameralny dziedziniec. Sama elewacja budynku pełna jest ozdób architektonicznych, smakowitych detali, jak na późny barok przystało. II wojna światowa spowodowała oczywiście wiele zniszczeń, ale po odbudowie w 1955 roku zabytek świecił dawnym blaskiem. Nie bardzo wiedziano jakiemu celowi ma służyć. Na ogół tego typu budynki zajmowały przeróżne ministerstwa, bądź wyższe urzędy. Ale Pałac Sapiehów stoi niejako na uboczu. Instytucje wolały się lokować bliżej Krakowskiego Przedmieścia, bądź na Mokotowie w okolicy Łazienek. Dlatego też postanowiono pałac przeznaczyć na placówkę szkolno-wychowawczą i tak jest do dziś. Mamy tu ośrodek dla dzieci słabo słyszących prowadzący przedszkole i szkołę.(AniaiJurek)