Fort jest jednym z elementów Twierdzy Kraków tworzonej przez Cesarstwo Austrii a następnie Austro-Węgry w latach 1850 – 1914. Pierwszy, drewniano-ziemny fort w Węgrzcach wybudowano w roku 1887 jako półstały fort artyleryjski. W latach 1892-1896 fort ten przebudowano na pancerny fort nr 47a typu „Einheitsfort”, obrony bliskiej i dalekiej. Projektantem fortu był Maurycy von Brunner.

Na stropodachu bloku koszarowego umieszczonych było 12 pancernych kopuł zachowanych do dnia dzisiejszego. W 8 kopułach umieszczone było główne uzbrojenie fortu: 4 moździerze M.80 kalibru 150 mm, 2 haubice M.94 kalibru 150 mm i 2 armaty M.94 kalibru 80 mm. Były to jedne z największych istniejących w tym okresie dział. Pozostałe 4 wieże pełniły funkcje obserwacyjne. Oprócz tego fort był broniony przez 6 armat 8 cm M.94 umieszczonych w kaponierach rewersowych przeciwstoku i 2 takie same armaty umieszczone w kaponierze szyjowej.

Fort miał bronić głównego, spodziewanego kierunku ataku wojsk rosyjskich od strony granicy znajdującej się zaledwie 3 km od fortu. Uzbrojenie fortu zostało zdemontowane w 1920 r. podczas wojny z bolszewikami. Fort nie był wykorzystywany w walkach w czasie I wojny światowej. Jedynie w 1945 r. Niemcy przez 3 dni stawiali w nim opór przed ofensywą armii sowieckiej w kierunku Krakowa.

Obecnie fort jest wyremontowany i przeznaczony na pomieszczenia biurowe. Jest jedynym fortem Twierdzy Kraków, w którym zachowały się wszystkie pancerne elementy bojowe i ochronne oraz część wyposażenia (elementy wind, furty i okiennice). Wnętrza fotu nie są udostępniane do zwiedzania.