W 1597 r. miasteczko Międzychód i kilka okolicznych wsi nabył Krzysztof Unruh (Unrug), niemiecki szlachcic ze Śląska, którego potomkowie posiadali te dobra do końca XVIII w. W historii Polski nazwisko Unrug zapisało się przede wszystkim dzięki Józefowi, wiceadmirałowi floty, dowódcy obrony Helu we wrześniu 1939 r. Józef Unrug urodził się w Brandenburgu jako syn pruskiego generała. W czasie I wojny światowej został dowódcą flotylli niemieckich okrętów podwodnych, lecz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił do ojczyzny swoich przodków i tutaj współtworzył od podstaw polską marynarkę wojenną. Także w czasie długiego pobytu w niewoli w latach II wojny światowej nie uległ naciskom Niemców (w tym własnych krewnych) i nie wyparł się polskości. Po wojnie pozostał na emigracji we Francji i tam zmarł w 1973 r., nie doczekawszy wolnej Polski.

Dzieje Unrugów są przykładem typowych losów mieszkańców pogranicza, na którym mieszały się wpływy etniczne i kulturowe, tworząc najdziwniejsze zestawienia. Sarmackie portrety trumienne przedstawicieli tej rodziny - zachowane w zbiorach muzeum w Międzyrzeczu - dowodzą, że polska kultura szlachecka była atrakcyjna również dla protestanckiej szlachty niemieckiej w zachodniej Wielkopolsce. Dawny zamek Unrugów w Międzychodzie, stojący niegdyś w parku nad Jeziorem Miejskim w rejonie skrzyżowania ulic Słowackiego i Chramca, został niestety rozebrany w XIX w. W kruchcie położonego nieopodal dawnego kościoła poewangelickiego, obecnie pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi, znajduje się natomiast piękna płyta nagrobna pułkownika piechoty Krzysztofa Unruga (zmarłego w 1689 r.), przedstawiająca rycerza w pełnej zbroi otoczonego rodowymi herbami. W murze okalającym teren dawnego przykościelnego cmentarza zamocowanych jest także kilkanaście XVIII-wiecznych płyt nagrobnych, upamiętniających bogatych mieszczan, uczonych pastorów i burmistrzów.

Pierwotne miasto położone było na północ od zamku, na przesmyku między wspomnianym jeziorem i zakolem Warty. Mimo licznych pożarów i powodzi zachowało archaiczny wrzecionowaty plan i małomiasteczkową zabudowę z przełomu XIX i XX w.