Zwykło się uważać, że ludzie wysoko postawieni i w dodatku szlachetnie urodzeni rzadko giną na frontach wojen, tymczasem we wrześniu 1939 r. na przedpolach Warszawy żołnierska śmierć dosięgła dwóch książąt, Polaka i Niemca.

13 września owego roku w rejonie Błonia i Ożarowa ciężkie walki z Niemcami o otwarcie drogi na Warszawę toczył 2. Pułk Piechoty Legionów. W Ołtarzewie poległ wówczas oficer pułku por. rez. książę Artur Radziwiłł, kawaler orderu Virtuti Militari, trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Był dowódcą kompanii strzelców. Wiosną 1940 r. żona księcia, Krystyna z Broel-Platerów Arturowa Radziwiłłowa, przeniosła ciało męża do rodzinnego grobowca w kościele pod Rytwianami, w okolicy Staszowa. W miejscu gdzie zginął, przy ul. Nizinnej, stoi dziś za płotkiem krzyż z pamiątkowym kamieniem (współrzędne geograficzne: N 52°12’51,0’’ E 20°45’12,8’’).

Inny kamień, kilkanaście kilometrów na północ, w Puszczy Kampinoskiej, znaczy miejsce drugiej z książęcych śmierci. 18 września pod Pociechą doszło do potyczki pancernej. Prowadzące rozpoznanie trzy polskie tankietki z dyonu pancernego Wielkopolskiej Brygady Kawalerii natknęły się na trzy niemieckie czołgi PzKpfW-35. W krótkim boju plut. pchor. Edmund Orlik dowodzący niepoważnie wyglądającym TKS-em wykazał się nieprzeciętną odwagą i mistrzowskim opanowaniem sprzętu. Ponoć udało mu się wówczas zniszczyć wszystkie niemieckie czołgi. Z całą pewnością trafił przynajmniej jeden z wrogich pojazdów - ten, którego dowódcą był por. Viktor Albrecht Johannes Josef Michael Maria Prinz von Ratibor. Książę Viktor został pochowany w rodzinnych włościach w kościele w Rudach Wielkich na Śląsku.

W miejscu walki po wojnie ustawiono pamiątkowy głaz z tablicą z brązu. Kamień Orlika znajduje się przy czarnym szlaku turystycznym, niecały kilometr na zachód od cmentarza palmirskiego (współrzędne geograficzne: N 52°20’02,3’’ E 20°44’06,3’’).