Sto kilkadziesiąt metrów pod ziemią, pod domami Inowrocławia zalega strop wysadu solnego. W okolicy miasta od niemal dwóch tysięcy lat odparowywano sól z solanek. Górniczą eksploatację wysadu zaczęto jednak dopiero w 1873 r. Wtedy powstała także warzelnia soli, a kilka lat później fabryka sody w Mątwach, w południowej części Inowrocławia.

W 1924 r. zaczęto drążenie pierwszego szybu kopalni "Solno". Z czasem jej wyrobiska sięgnęły niemal 600 m głębokości. Dobywając słonego surowca, dokonano przy okazji odkrycia podziemnego raju. W ścianach chodników, komór i grot odsłaniały się bajecznie kolorowe warstwy krystalicznej soli (halitu) i towarzyszących jej minerałów: gipsu, sylwinu czy karnalitu. Udostępniona w latach 70. ubiegłego wieku turystyczna trasa do tzw. Grot Kryształowych była niesłychaną atrakcją Inowrocławia. Niestety poeksploatacyjne kawerny zagrażały istnieniu miasta, w którym mogło dojść do niebezpiecznych zapadlisk na powierzchni. W 1986 r. kopalnię zamknięto, a wyrobiska zalano solanką.

Kto chce zobaczyć, jak wyglądał utracony raj kopalni "Solno", powinien odwiedzić Muzeum im. Jana Kasprowicza (czynne codziennie z wyjątkiem poniedziałków w godz. 10.00-17.00, w weekendy do 16.00). Zorganizowano w nim wystawę poświęconą inowrocławskiemu solwarstwu. Obok różnych eksponatów ilustrujących warzelnicze i górnicze tradycje są tu okazy barwnych minerałów pochodzących z wyrobisk "Solna". Piękno podziemi można docenić oglądając film nakręcony przed zalaniem kopalni.