Nieco ponad 30 lat temu w Wapnie działała głębinowa kopalnia soli kamiennej, z szybami i podziemnymi chodnikami. Jej budowę rozpoczęto w 1911 r., a po kilku fazach rozbudowy stała się drugim co do wielkości zakładem wydobywczym soli w Polsce (40 tys. ton rocznie). Eksploatowano wysad solny występujący na obszarze o wymiarach 700×350 m, sięgający w głąb ziemi prawdopodobnie na 4 km. 5 sierpnia 1977 r. niespodziewanie kopalnię zalały olbrzymie masy wody. Wyeksploatowane pokłady zaczęły się zapadać, co spowodowało osiadanie gruntu na powierzchni. Aby zapobiec dalszym szkodom, pozostałe wyrobiska należało czym prędzej wypełnić. Dlatego w rekordowym tempie ułożono sześciokilometrowy rurociąg z Jeziora Czeszewskiego i wpompowywano wodę do szybu. Jednak 28 października 1977 r. doszło do najgroźniejszego zawału: zniszczone zostało centrum Wapna i północna część stacji kolejowej. Ewakuowano około 1,4 tysięcy mieszkańców, z których część utraciła domy i na zawsze opuściła miasteczko. Kopalnię zamknięto.

Wydobywano tu sól, skąd więc "wapienna" nazwa miejscowości? Na diapirach, czyli wysadach soli kamiennej, z reguły zalegają pokłady gipsów (tzw. czapy gipsowe). Biały minerał przypominający wapno eksploatowano tutaj już od roku 1828 i to od niego, a nie od znacznie później odkrytej soli, pochodzi nazwa Wapna.