Pierwsze zwycięstwo, tylko czyje?
W 1308 r., wykorzystując słabość odrodzonej monarchii piastowskiej, Krzyżacy zdobyli Gdańsk, a wkrótce potem całe Pomorze Nadwiślańskie. Władysław Łokietek, zajęty umacnianiem swojego panowania, nie mógł im w tym skutecznie przeszkodzić. Kilkanaście lat później Władysław, już jako nowy król Polski, zawarł sojusz z pogańską Litwą i przystąpił do wojny z zakonem, do której tak naprawdę nie był przygotowany. Państwo zakonne wkraczało wówczas w okres swojej największej świetności, dlatego silne oddziały krzyżackie bezkarnie plądrowały i niszczyły nasze ziemie, zapuszczając się daleko w głąb Kujaw i Wielkopolski.
Podczas jednej z takich wypraw łupieżczych, kiedy kilkutysięczna armia zakonna już wycofywała się na ziemię chełmińską, doszło do pierwszej poważnej bitwy w tej wojnie i w całej ponadpółtorawiekowej historii zmagań polsko-krzyżackich. Wczesnym rankiem 27 września 1331 r. w pobliżu wsi Płowce na gościńcu z Radziejowa do Brześcia wojska Łokietka zaatakowały znienacka tylną straż armii nieprzyjaciela pod dowództwem wielkiego marszałka Dytryka von Altenburga. W gęstej mgle, wykorzystując swoją przewagę liczebną i zaskoczenie, Polacy rozbili oddział krzyżacki, wzięli wielu jeńców i odbili wyładowane łupami tabory. Niestety, wkrótce potem na pole bitwy dotarła reszta sił krzyżackich, zaalarmowana przez uciekinierów, co zmieniło układ sił na niekorzyść strony polskiej. Część naszych chorągwi została rozbita, a król, obawiając się o życie swojego jedynego syna Kazimierza, kazał go odesłać w bezpieczne miejsce, co złośliwi nazywali potem ucieczką.
Ponieważ obie strony po bitwie okrzyknęły swoje zwycięstwo, a relacje kronikarzy są sprzeczne, dlatego trudno w pełni zrekonstruować przebieg wydarzeń. Z pewną ostrożnością można jednak stwierdzić, że armia polska w drugiej fazie tego starcia została przynajmniej częściowo rozbita. Niewątpliwie jednak Krzyżacy również ponieśli duże straty (zginęło kilkudziesięciu braci zakonnych, w tym dwóch komturów) i dlatego szybko wycofali się w kierunku Torunia. Bitwa pozostała więc nierozstrzygnięta.
Rok później kolejny najazd krzyżacki odebrał Polsce całe Kujawy, co ewidentnie dowodzi, że to jednak zakon był w tej wojnie stroną bardziej aktywną i dominującą. Potrzeba było jeszcze wielu lat pokoju i wzmocnienia państwa, żeby pod Grunwaldem Polska i Litwa mogły stanąć do walki z całą potęgą krzyżacką jak równy z równym. Po bitwie biskup kujawski miał rzekomo pochować we wspólnej mogile ponad 4 tys. zabitych, co wydaje się liczbą nieco przesadzoną, choć z drugiej strony może świadczyć o niezwykłej zaciętości walki.
Obecnie na domniemanym polu bitwy znajduje się pamiątkowy kopiec z pomnikiem, a u jego stóp od kilku lat organizowane są festyny ludowe, podczas których można zobaczyć inscenizację przebiegu sławnego starcia.