Klasztor w Obrze, założony przez niejakiego Sędziwoja w latach 30. XIII w., należy do tych nielicznych placówek pocysterskich, które mimo kasaty dokonanej przez władze pruskie w pierwszej połowie XIX w., nadal pełnią funkcje klasztorne. Od 1926 r. jego gospodarzami są księża misjonarze ze zgromadzenia Oblatów Maryi Niepokalanej, którzy zorganizowali tutaj swoje wyższe seminarium duchowne. Z tego względu dawny klasztor cysterski został znacznie rozbudowany, a w nowych pomieszczeniach znajdują się m.in. wielka biblioteka i muzeum misyjne bogate w eksponaty z całego świata.

Najcenniejszym obiektem w zespole jest kościół pocysterski pod wezwaniem św. Jakuba Większego, zbudowany w drugiej ćwierci XVIII w. na miejscu dotychczasowej świątyni drewnianej, kryjący w swoim wnętrzu wspaniałe, jednolite stylowo wyposażenie rokokowe. Jak na rokoko przystało, kolorystyka wszystkich kościelnych sprzętów i polichromii utrzymana jest w ciepłej, biało-żółto-złotej tonacji, dodatkowo rozjaśnionej dzięki dużym oknom. Akcentem dominującym jest ołtarz główny z wielkim obrazem Wniebowzięcia NMP w centrum oraz figurami św. Benedykta i św. Bernarda z Clairvaux po bokach oraz św. Jakuba w zwieńczeniu. Z tyłu kościoła, na filarze chóru, umieszczone jest klasycystyczne epitafium ks. Karola Bołoz-Antoniewicza, jezuity, który zmarł w Obrze podczas epidemii cholery w 1852 r. (sarkofag z jego doczesnymi szczątkami znajduje się w udostępnionych do zwiedzania podziemiach). Ks. Antoniewicz, Ormianin z pochodzenia, po przedwczesnej śmierci żony i piątki dzieci wstąpił do zakonu, w którym zasłynął jako charyzmatyczny kaznodzieja ludowy oraz autor wielu do dzisiaj śpiewanych pieśni religijnych, w tym tak popularnych jak W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie czy Chwalcie łąki umajone.