(ur. 26 lutego 1889 w Zagórzu, zm. 27 stycznia 1957 w Toruniu) – polski prawnik specjalizujący się w historii prawa i prawie międzynarodowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby dyplomatycznej. Był konsulem w Belgradzie (w latach 1918–1922), Berlinie (1922–1925) i Hamburgu (1925–1930). W latach 1930–1936 pracował jako radca i zastępca naczelnika na wydziale opieki prawnej MSZ. 25 listopada 1931 uzyskał uprawnienia veniam legendi w charakterze docenta w zakresie prawa międzynarodowego na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy. Wykładał też na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie 29 stycznia 1936 habilitował się w zakresie historii prawa południowosłowiańskiego. Stopień docenta w zakresie prawa międzynarodowego uzyskał 30 lipca 1936 na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomicznych Oddziału Wolnej Wszechnicy w Łodzi. Nauczał prawa konsularnego i morskiego w Instytucie Nauk Politycznych w Wilnie oraz Szkole Morskiej w Gdyni.

Hołd oddało 1 osób