Szczepan Ścibor (ur. 13 grudnia 1903 r. w Uniejowie, zamordowany 7 sierpnia 1952 w więzieniu mokotowskim w Warszawie) – pułkownik. W kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się na Wschód, rozbrojony przez Rumunów. Z obozu internowanych w Tulcea ja jeden z pierwszych wyjechał do Francji. Tam w dywizjonie szkolnym lotnictwa myśliwskiego jako pilot instruktor. Następnie w Wielkiej Brytanii jako dowódca 1. eskadry w 305. Dywizjonie Bombowym Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. W marcu 1946 powrócił z Wielkiej Brytanii do kraju. Został dowódcą 7. pl bombowego w Łęczycy, a od sierpnia 1947 komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. Został aresztowany 9 sierpnia 1951 w Dęblinie i 13 maja 1952 skazany na karę śmierci. Szczepan Ścibor został stracony 7 sierpnia 1952. NSW stwierdził 26 kwietnia 1956 jego niewinność i uchylił wyrok z 1952. Dokładne miejsce pochówku nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w kw. 28 B, II-1-28 oraz w tzw. Kwaterze "na Łączce".

Hołd oddało 14 osób