Stefania Tuwimowa, z domu Marchew (ur. 23 lutego 1894 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 12 marca 1991 w Warszawie) – żona Juliana Tuwima. Urodziła się w Tomaszowie Mazowieckim w rodzinie żydowskiej,. W 1912 poznała w Łodzi rówieśnika Juliana Tuwima. Ten poświęcił jej liczne wiersze, m.in. A może byśmy tak, jedyna, / Wpadli na dzień do Tomaszowa? / Może tam jeszcze zmierzchem złotym / Ta sama cisza trwa wrześniowa (tekst ten spopularyzowała w piosence Ewa Demarczyk). W 1919 poślubiła poetę i odtąd stale mu towarzyszyła. Wraz nim udała się na obczyznę po wybuchu II wojny światowej. Lata 1939-1946 przeżyła we Francji, Portugalii, Brazylii i w Stanach Zjednoczonych. Po wojnie powróciła z mężem do Polski. Pochowana jest obok męża na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Hołd oddało 3 osób