(ur. 22 stycznia 1877 w Warszawie, zm. 5 listopada 1937 tamże) – polski poeta pochodzenia żydowskiego, tworzący w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Autor baśni pisanych prozą oraz słynnych erotyków (m.in. W malinowym chruśniaku) nawiązujących do egzystencjalizmu oraz filozofii Henriego Bergsona. Uznany za najbardziej nowatorską, najoryginalniejszą i najbardziej skrajną indywidualność twórczą literatury polskiej XX wieku, u której pośmiertnie dopatrywano się poetyckiego geniuszu; za życia zaś określany jako epigon Młodej Polski. Twórca nowego typu ballady. Od jego nazwiska pochodzi termin określający specyficzną grupę neologizmów – leśmianizmy.

Hołd oddało 2 osób