Wiktor Ziemiński (1906-1970) – gen. dyw., Główny Kwatermistrz WP. Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej walczył ze swoim pułkiem w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii. Między innymi, brał udział w bitwie nad Bzurą, gdzie został ranny, oraz w Puszczy Kampinoskiej. Po przebiciu się do Warszawy, brał udział w jej obronie. Po kapitulacji miasta, dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich. Podczas wyzwalania obozu 30 lutego 1945 został ciężko ranny, na skutek czego amputowano mu rękę. Po wojnie powrócił do kraju i 11 czerwca 1945 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Był początkowo wykładowcą taktyki w oficerskiej szkole piechoty nr 2, po czym w 1946 rozpoczął służbę w kwatermistrzostwie. Był m.in. kwatermistrzem Warszawskiego i Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1951-55 był, w stopniu pułkownika, głównym kwatermistrzem Powszechnej Organizacji Służba Polsce. W stopniu generała brygady został głównym kwatermistrzem Wojska Polskiego. Ukończył w tym okresie Akademię Sztabu Generalnego. Był również prezesem zarządu głównego Związku Inwalidów Wojennych, działaczem władz naczelnych ZBoWiD, Rady Głównej ZHP i Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich i Północnych. Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Odrodzenia Polski III, IV i V klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, radzieckim Orderem Czerwonego Sztandaru. Opublikował wspomnienia Wrzesień, oflag, wyzwolenie.

Hołd oddało 25 osób