Wśród zaledwie kilkudziesięciu dobrze zachowanych polskich dworów z czasów saskich Studzieniec zajmuje miejsce poczesne. Obok Siedmiorogowa czy Krzycka Wielkiego przypomina epokę, która nie bez racji uchodziła za okres mlekiem i miodem płynący w historii Polski. Był to ostatni już w naszych dziejach czas, gdy kultura i obyczaj poczciwego Sarmaty dały oryginalny wkład Polski w cywilizację europejską. Częścią tego właśnie wkładu była architektura polskich dworów, niepowtarzalna, wywodząca się jeszcze z tradycji renesansowych dworów obronnych. Ich wspomnieniem były piękne alkierze - ozdoba każdej okazalszej sarmackiej siedziby epoki saskiej. To o życiu w takich domach mówiło przysłowie: „Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa". I chociaż w tym oddaniu się gospodarstwu, a zarzuceniu spraw publicznych kryły się przyczyny przyszłych klęsk, to wówczas, w szczęśliwym wieku saskim, zagrożenia wydawały się zwykłemu ziemianinowi bardzo odległe. To mieszkańcy takich właśnie dworów cenili sobie tytuły: miecznika, podkomorzego czy sędziego, a pogardzali obcymi: markizów, hrabiów czy baronów. Dwór w Studzieńcu zbudowany zapewne około połowy XVIII wieku dla właścicieli miejscowości Swinarskich, lub może nieco później dla następnych właścicieli Kierskich, parterowy, z mieszkalnym poddaszem, na planie prostokąta, z dwoma alkierzami przylegającymi jedynie narożnikami. W obu fasadach niewielkie ryzality, a nad nimi bardzo wysokie wystawki. Nad korpusem głównym wysoki dach polski łamany. Nad wystawkami dachy dwuspadowe, a nad alkierzami łamane daszki czterospadowe. Studzieniec występuje w dokumentach od 1365 roku. W 1580 roku dziedzicem miejscowości był Maciej Studzieński. W XVII wieku własność Skrzetuskich, a potem Brodzkich, do których trafił Studzieniec wraz z ręką Ewy ze Skrzetuskich Brodzkiej. Następnie razem z ręką Barbary Brodzkiej przeszedł do rodziny jej męża Jakuba Okszy-Błeszyńskiego. Po Błeszyńskich, w latach dwudziestych lub trzydziestych XVIII wieku, należał do Swinarskich, a od 1759 roku do rodziny Kierskich. W XIX wieku własność Raczyńskich z Obrzycka, a w okresie międzywojennym Bolesława Tomaszkiewicza. W 1930 roku Studzieniec był własnością Bolesława Tomaszkiewicza. Majątek w 1926 roku liczył 623 hektary. Dom w znacznej części zrekonstruowany, wciąż w remoncie. Resztki zaniedbanego parku. Obiekt dostępny tylko z zewnątrz.(theguru)