Do zespołu klasztornego Dominikanów (XIII, XIV w.) i Franciszkanów (XVII, XVIII w.) należy kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Boskiej Pocieszenia z XIII w. Jest to najstarsza świątynia lewobrzeżnego Poznania zbudowana w latach 1244-53 dla dominikanów (obecnie należy do jezuitów). W 1698 r. w wyniku powodzi uległo zawaleniu sklepienie nawy. Świątynię odbudowano wg. projektu architekta Jana Catenazziego nadając jej wnętrzu formy barokowe. Kolejna katastrofa miała miejsce w 1725 r. powodując zniszczenie dachu i sklepienia. Po kolejnych przebudowach kościół uzyskał formy neogotyckie. Główne wejście do kościoła prowadzi przez drzwi osadzone w bogato profilowanym portalu (XIII w.)z elementami ornamentyki romańskiej. W dobudowanej do kościoła kaplicy (XV w.) Matki Boskiej Różańcowej, uwagę zwraca płyta nagrobna zmarłego w XV w. Feliksa Paniewskiego wykonana w warsztacie Piotra Vischera w Norymberdze. Obok kościoła stoi niewielka dzwonnica zbudowana na planie kwadratu.(tarep)