Zespół klasztorny pobernardyński: kościół św. Bernardyna z Sieny (1463-1502); budynek klasztorny (XV/XVI w., rozbudowany XVI, XIX w.)

Jan z Kapistranu przebywał we Wrocławiu w roku 1453, wygłaszał kazania skierowane przeciwko Żydom. Skutkiem tej jego działalności dokonano publicznej kaźni wielu wrocławskich Żydów a pozostałych z miasta wygnano.

Na terenie dawnego Nowego Miasta w miejscu dawnego drewnianego kościółka z inicjatywy św. Jana Kapistrana rozpoczęto budowę kościoła św. Bernardyna z przyległym klasztorem. Budynki klasztoru tworzą czworobok z dwoma wirydarzami i otaczającymi je krużgankami .

W roku 1522 rada miejska nakazała bernardynom opuścić Wrocław. Nastąpił w mieście okres protestantyzmu. Heinrich Rybisch - protestant, Saksończyk, radny miasta Wrocławia, był delegatem na zaślubiny Zygmunta Starego z Boną Sforzą. W niedługim czasie uzyskał przemożny wpływ na likwidację kościołów i klasztorów katolickich we Wrocławiu. Z jego inicjatywy wyburzono Opactwo na Ołbinie, kościół św. Hieronima oraz doprowadzono do ruiny klasztor bernardyński. Ciekawe rzeźby i detale architektoniczne H.Rybisch sprzedawał zamożnym a z uzyskanych przychodów wybudował sobie pałac przy obecnej ulicy Kazimierza Wielkiego. W kości ponoć wygrał kościół św. Elżbiety to może dlatego znajduje się w nim jego nagrobek.

Ewangelicy kościołem i klasztorem bernardyńskim zarządzali do końca II wojny. Odbudowę tego zespołu zakończono w latach sześćdziesiątych XX wieku. Obecnie mieści się tu Muzeum Architektury oraz siedziba wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.