Barokowy kościół parafialny (XVII w.). W XVII wieku Szymon mieszkaniec wsi zajmujący się tkactwem doznał objawienia świętego Antoniego. Wolą świętego było aby tu na Łysej Górze powstała świątynia. Początkiem była drewniana kaplica nad którą opiekę sprawowali bernardyni oni też rozpropagowali to miejsce. Liczni pielgrzymi spisywali doznane łaski a ich szczodrość doprowadziła do budowy kościoła. opiekę zapewnili biskupi, Sejm Rzeczypospolitej oraz król Jan III Sobieski. Sanktuarium z klasztorem powstały wg planów budowniczego fortyfikacji Zamościa Michała Linka.

Dwu wieżowy fronton kościoła z pilastrami i belkowaniem ukazuje się w pełni po przejściu 150 schodów pod krytą galerią. Wnętrze świątyni jednonawowe. Sklepienie krzyżowe. Całe wnętrze pokryte freskami. W ołtarzu głównym obraz patrona świątyni św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus. Wizerunek ten uznany został za łaskami słynący. Budowę kościoła wspomagali: podkomorzy Chełmiński Karol Romanowski, Elżbieta Kopczyńska z Drohojowskich, księżna Gryzelda Wiśniowiecka, król Michał Korybut Wiśniowiecki, król Jan III Sobieski.

W represjach po upadku powstania Styczniowego klasztor został przekazany duchownym prawosławnym. Nadano mu wówczas wystrój cerkwi bizantyjskiej z kopułami na dachu. Bernardyni powrócili w 1918 roku i przywrócili dawny wygląd kościoła.