Barokowy kościół ewangelicko-augsburski. Pierwotnie kościół klasztoru Pijarów zbudowany w latach 1689-1718 (przebudowany 1824), opuszczony po pożarze we wrześniu 1786 r. Zakupiony przez władze pruskie w roku 1793 z przeznaczeniem na potrzeby powstającej parafii protestanckiej.

Świątynia została wzniesiona w stylu barokowym jako świątynia jednonawowa. Nad wejściem do kościoła znajduje się tablica, na której niegdyś widniała łacińska inskrypcja: "Bogu Wszechmogącemu Najwyższemu, Którego wielkość świat ogarnąć nie może. Przybytek Najświętszej Maryi Łask Bożych Szafarce Skarbnicę Janowi w żywocie Matki poświęconemu Świątynię Mikołajowi Jałmużnikowi Chrystusa w ubogich czczonemu Kościół wśród klęsk polskich Niebu oddany, protektorów ręką zbudowała hojność Roku ugruntowanego Zbawiciela 1718".

Z oryginalnego wyposażenia świątyni zachował się barokowy ołtarz główny poświęcony czci Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz barokowy z rokokowymi ornamentami chór muzyczny.