Niewielki kościół położony przy ul. Lubelskiej (DK12 Lublin-Puławy) rzuca się w oczy każdemu, kto przejeżdża przez Końskowolę. Jest dawnym kościołem szpitalnym i jedną z pierwszych świątyń zbudowanych w stylu renesansu lubelskiego.

Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z r. 1549. Był wtedy drewnianą kaplicą pod tym samym wezwaniem. Na początku XVII w. postawiono w jej miejscu kościół murowany. Konsekracji dokonano w 1613 r. i od tej pory nie były przeprowadzane żadne większe przebudowy, które w istotny sposób zmieniałyby jego wygląd.

Jednonawowa budowla z zakończonym półkoliście prezbiterium nie posiada wieży. Nakryta jest stromym dachem, wsparta solidnymi przyporami. W ścianach kościoła można dopatrzeć się otworów strzelniczych. Wąskie, długie otwory okienne kojarzące się z gotykiem zostały złagodzone przez renesansowy półłuk. Od strony wschodniej i zachodniej dach zakończono sterczynowym szczytami (każdy ozdobiony 6 obeliskami). Uwagę zwraca też maleńkie okrągłe okienko ozdobione maszkaronem.

We wnętrzu sklepienie kolebkowe ozdobione sztukaterią, manierystyczny ołtarz główny i cenna polichromia z bizantyjskim motywem malowanej kotary w jednym z pomieszczeń dwuizbowej loży znajdującej się nad zakrystią. Istnienie tych pomieszczeń potwierdza tezę, że obok funkcji kościoła szpitalnego, budowla pełniła też funkcję kaplicy dla stojącego na przeciwległym wzgórzu dworu Tęczyńskich.

W pobliżu świątyni - na dawnym cmentarzu - kapliczka morowa wystawiona w 1892 r. podczas epidemii cholery i zachowany budynek dawnego przykościelnego szpitala. Po drugiej strony dawny dwór Tęczyńskich, pełniący przez pewien czas rolę plebanii.

Warto wiedzieć:

Renesans lubelski to wykształcony na terenie Lubelszczyzny styl architektoniczny łączący w sobie cechy gotyku oraz renesansu włoskiego i niderlandzkiego. Charakterystyczne dla niego są m.in. sterczynowe szczyty i bogato zdobione gzymsy. Pojawił się wraz z zatrudnieniem zagranicznych architektów a rozprzestrzenił na terenach ówczesnej Wschodniej Polski (od Litwy po Galicję)