Pierwszymi zakonnikami osiadłymi w Kościanie byli dominikanie nazywani Zakonem Kaznodziejów. Zgodę na utworzenie zakonu wydali pod koniec XIV w. papież Bonifacy IX i król Władysław Jagiełło. Zakonnicy zajęli duży obszar miasta w pobliżu rynku. Dominikanie byli obecni w mieście do lat 30-tych XIX w. 18 kwietnia 1832 r. król pruski Fryderyk III zlikwidował zakon oraz zdecydował o przekazaniu zabudowań i ogrodu dominikańskiego gminie ewangelickiej. Katolikom pozostawiono jedynie kaplicę Pana Jezusa. W 1842 r. rozebrano kościół i budynki zakonne, a na ich miejscu usytuowano jatki miejskie. Pod koniec lat 80-tych XIX w. przy budowie nowych jatek odkryto cmentarz zakonny i podziemia kościoła, które skrywały szczątki zakonników. Pochówek zebranych kości zorganizował niemiecki ksiądz katolicki Adolf Jan Heinricht w dniu 21 marca 1891 r. w zbiorowej mogile na tzw. Starym Cmentarzu. W 1893 r. ustawiono na niej pomnik, na którym umieszczono napis: "Tu leżą kości wykopane z podziemia kościoła ks. ks. Dominikanów, blisko kaplicy Pana Jezusa, a przewiezione uroczyście dn. 21 marca 1891 r. Niech odpoczywają w pokoju. Wdzięczna parafia kościańska. 1893". Mogiłę i pomnik odnowiono w 2010 r., a można ją zobaczyć na cmentarzu przy ulicy Bączkowskiego.