Kanał Kłodnicki łączący Zabrze z Odrą w Koźlu, zbudowano w latach 1792-1822. Zasilały go wody Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej kopalni "Królowa Luiza" w Zabrzu. Tutaj ładowano węgiel na barki, które robotnicy holowali w stronę Gliwic i Koźla. Z czasem ludzi zastąpiły konie. Do dzisiaj w Koźlu i Kłodnicy zachowały się wzdłuż koryta kanału dawne drogi holownicze - szlaki dla ciągnących barki burłaków i końskich zaprzęgów (ulica Żeglarska oraz w części ulice Szymanowskiego i Jagiellońska).

Mimo wprowadzenia pod koniec I wojny światowej parowych holowników, kanał przegrał z koleją. Jego koryto zostało w części zasypane. Odcinki poszerzone i zmodernizowane w latach 30. XX w. "wchłonął" Kanał Gliwicki. Nie zachowały się unikatowe budowle hydrotechniczne, jakimi były dwie pochylnie (rollbrücke). Z dawnych 18 śluz ocalała tylko jedna, znajdująca się w centrum Kłodnicy, w pobliżu mostu nad korytem dawnego kanału. Ta atrakcja to najstarsza śluza komorowa w Polsce, jedna ze starszych w Europie. Nad samą Odrą w pobliżu portu w Koźlu można jeszcze zobaczyć pozostałości dawnych wrót przeciwpowodziowych (dojście ulicą Żeglarską).