Biebrzański Park Narodowy to blisko 60 tys. ha dziewiczej przyrody jednego z największych w Europie obszarów torfowisk leżących w dolinie rzeki. Jest największym polskim parkiem narodowym. O jego charakterze decydują wody Biebrzy. Wiosną na skutek wezbrań koryto rzeki osiąga nawet kilka kilometrów szerokości. Biebrza w naturalny sposób zmienia wówczas swój bieg, a obfitość wylewów sprawia, że utrzymują się dogodne warunki dla występowania roślin wodnych, bagiennych i torfowiskowych. Niezmiennie od tysięcy lat trwa tutaj proces odkładania się torfu.

Biebrzański Park Narodowy jest obszarem wodno-błotnym chronionym na mocy międzynarodowej konwencji z Ramsar. Kotlina Biebrzy bywa nazywana "ptasim rajem". Występuje tu ponad 260 gatunków ptaków, z czego prawie 180 zakłada gniazda. Można tutaj spotkać ptaki bardzo rzadko występujące gdzie indziej, (np. orlika grubodziobego, wodniczkę, cietrzewia, dubelta, bataliona, sowę błotną). Łąki w dolinie "żywej" Biebrzy leżą na trasie przelotów wielu gatunków ptaków. Wiosną można tu spotkać odpoczywające i żerujące stada, liczące często po kilkuset osobników.

W Kotlinie Biebrzy wyróżnia się trzy obszary zwane basenami. W okolicy Lipska i Sztabina - basen północny, pomiędzy wsią Rutkowszczyzna a Osowcem - basen środkowy i od Osowca do ujścia Biebrzy do Narwi - basen południowy. Najlepiej przystosowany dla ruchu turystycznego jest basen środkowy, a zwłaszcza znajdujący się tu obszar ścisłej ochrony "Czerwone Bagno". Zaskoczeniem dla odwiedzających są górujące nad rozległymi torfowiskami wyspy wzgórz wydmowych, zwanych grzędami.

"Czerwone Bagno" to jeden z najstarszych w Polsce obszarów chronionych. Rezerwat utworzono tu już w 1925 r. Po II wojnie światowej jedyne w Polsce łosie żyły właśnie na "Czerwonym Bagnie". Podjęta w ostatniej chwili ochrona ocaliła ten gatunek przed całkowitym wyginięciem (w stadzie liczącym kilka sztuk była tylko jedna dorosła łosza). Obecnie w Kotlinie Biebrzy żyje ponad 600 łosi.