W latach 1636-1658 z fundacji chorążego lubelskiego Piotra z Wiotowic powstają dla sióstr bernardynek kościół i klasztor. Zlokalizowany poza murami miejskimi kościół, jest jednonawowy, z prezbiterium skierowanym na wschód, a fasadą w kierunku traktu zamojskiego. W roku 1768 kościół i klasztor zniszczył pożar. Odbudowa obiektów przypadła na lata 1770-1778. Wtedy to, wykonano szczyt frontowy świątyni w stylu barokowym, podwyższono wieżę, którą następnie przykryto baniastym hełmem. Po kasacie zakonu w 1864 r., kościół przemianowano w 1887 r. na rektoralny i przekazano opiece księży świeckich. Zaś w latach 1896 i 1905 rozebrano dwa skrzydła klasztorne, przeznaczając pozostałe pomieszczenia na mieszkanie dla rektora. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości kościół i klasztor oddano siostrom bernardynkom, te jednak w 1919 r. zrzekły się budynków i przekazały je w 1920 roku jezuitom, obecnym właścicielom. (kuszaba)