Ten piękny, wystawiony z drewna modrzewiowego dworek wzniesiony został w pierwszej połowie XIX stulecia dla rodziny Kanigowskich, którzy właścicielami majątku Sulerzyż byli do czasu wybuchu II wojny światowej. Areał gruntów wynosił wówczas (1939 r.) - ni mniej ni więcej - równo 1000 hektarów. Po 1945 roku do połowy lat 70-tych XX wieku mieściła się w nim szkoła podstawowa. Od 1974 r., przez kilkanaście lat, stał pusty i zdewastawony. Na początku lat 90-tych kupiła go wraz z przyległym terenem rodzina Rutkowskich, przywracając jego dawny blask w wyniku przeprowadzonego generalnego remontu.

Dworek posiada cechy klasycystyczne. Jest to stojący na kamiennej podmurówce, parterowy, drewniany budynek konstrukcji zrębowej, oszalowany pionowo, z pozornym boniowaniem w narożach. W elewacji frontowej wyróżnia się zwieńczona trójkątnym szczytem wystawka, przed którą niewielki tarasik umieszczony na czterokolumnowym portyku toskańskim.

Układ wnętrz dwutrakowy, zmieniony częściowo na potrzeby szkoły po II wojnie światowej. Wysoki, czterospadowy dach, na którego szczycie znajdują się dwa kominy, pokryty jest gontem. Wokół dworku pozostałości parku krajobrazowego.