Zespół klasztorny oo. franciszkanów powstał z fundacji Piotra Telefusa z 1703 r., odnowionej w 1757 r. przez Mikołaja Stadnickiego, który ukończył budowę całego zespołu w 1759 r. Barokowy kościół jest jednonawowy, z nieco węższym prezbiterium i sklepieniem kolebkowym z lunetami. Przy wejściu umieszczono współczesne rzeźby, przedstawiające św. Brata Alberta i siostrę Bernardynę, a w przedsionku tablicę upamiętniającą ich spotkanie. Wewnątrz kościoła znajdują się XIX-wieczne ołtarze, ambona i ławy. W ołtarzu głównym warto zobaczyć rokokową, pokrytą złotem rzeźbę patronki świątyni – Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia. Wnętrza świątyni pokrywa polichromia malowana w 1893 r. przez Jana Tabińskiego, a na łuku tęczy zachowały się freski z 1758 r. Na chórze umieszczono herb fundatorów kościoła. Bardzo grube mury kościoła i klasztoru, otaczający je mur i dawna fosa świadczą o obronnym charakterze zespołu klasztornego.