Historia klasztoru karmelitów w Lipinach ma swój początek czasach krwawej chłopskiej rebelii roku 1846 zwanej rabacją galicyjską. Właścicielką Lipin była wtedy Anna Joanna hr Lubieniecka. W obawie przed chłopstwem mordującym ziemian, hrabina potajemnie skryła się u karmelitów w Pilźnie. W dowód wdzięczności podarowała zakonnikom swoje posiadłości w Lipinach. O dobra upomnieli się jednak spadkobiercy Lubienieckiej. Ostatecznie, na podstawie ugody sądowej karmelici przejęli ziemię w Lipinach i kilku okolicznych wioskach w roku 1861.

Budynek klasztorny został wybudowany w latach 1886-1889. Przeorem klasztoru był w tym czasie o. Klemens Kiedzuch. Budynek klasztorny powstał niemal w środku podworskiego parku, nieopodal istniejącego tu wcześniej drewnianego dworu hrabiny Lubienieckiej. Przednią, południową część budynku zajmuje obszerna kaplica wykorzystywana na nabożeństwa z udziałem miejscowej ludności. W tylnej części znajdują się pokoje zakonników oraz kuchnia z refektarzem. Strych został zaadaptowany na pomieszczenia mieszkalne, zaś piwnica na świetlicę. Na wschodniej elewacji znajduje się efektowny, czteroprzęsłowy portyk.

Klasztor otoczony jest parkiem, na terenie którego rośnie kilka wiekowych pomników przyrody. W parku znajduje się też grota z figurą Matki Boskiej z Lourdes z końca XIX wieku oraz kapliczka z figurą Matki Boskiej Niepokalanej z początku XX w. W parku jest pochowany austriacki żołnierz Otto Schimek, rozstrzelany w 1944 r. za odmowę wzięcia udziału w egzekucji polskich partyzantów (wg innych przekazów - ludności cywilnej). Budynek klasztorny wraz z otaczającym go parkiem i znajdującymi się w nim kaplicami został wpisany do rejestru zabytków w 2010 roku.