Data wybudowania dworku w podlubelskim Sławinie (dziś części Lublina) nie jest znana. Na pewno istniał już w 1720 roku, a wg niektórych badaczy nawet w 1705. W 1755 r. ówczesny właściciel Józef Siedlecki, starosta jodłowski, sprzedał dwór wraz z niewielką parcelą zwaną Sławinkiem Janowi Nepomucenowi Kościuszce herbu Pierzchała, staroście krzemieńczuckiemu a prywatnie stryjowi naszego narodowego bohatera Tadeusza. Tadeusz Kościuszko przebywał kilkakrotnie w dworku a nawet projektował otaczające go ogrody.

Na przełomie XVIII i XIX wieku dworek należał do lubelskiego bankiera Jana Dawida Heyzlera. Kolejny właściciel posiadłości Paweł Wagner (od 1819 r.), lubelski piwowar i współtwórca lokalnej loży masońskiej, postanowił wykorzystać lecznicze właściwości miejscowej wody urządzając łaźnię miejską a następnie kąpielisko. Od 1879 r. właścicielem był wnuk Wagnera, Stanisław Mędrkiewicz, którego spadkobiercy byli w posiadaniu dworku do 1950 roku. Pod jego zarządem teren rozwinął się w niewielkie uzdrowisko z domami dla kuracjuszy i restauracją. Majątek bardzo ucierpiał po wkroczeniu do Lublina Austriaków w 1915 roku. Zniszczeniu uległy wtedy ujęcia wody. Po zniszczeniach wojennych uzdrowiska nie udało się odbudować. Ostatnią prywatną właścicielką była Zofia z Mędrkiewiczów Rudnicka.

Po II wojnie światowej majątek został rozparcelowany a resztówkę wraz ze zniszczonym dworem zakupił UMCS z przeznaczeniem na ogród botaniczny. Rekonstrukcja zrujnowanego dworu trwała od 1966 do 1972 r. Po odbudowie budynek służył jako Dom Pracy Twórczej dla pracowników UMCS, a od 2013 r. funkcjonuje w nim niewielkie muzeum. Budynek został wpisany do rejestru zabytków w 1966 roku