Potulice znane są historykom od XV w., od wieku XVI z miejscowością związany jest ród Potulickich. Hrabia Kazimierz Wojciech w latach 1854-1880, wieloetapowo wybudował neogotycki pałac i założył wokół niego rozległy park krajobrazowy (powiększany aż do 60 ha). Projektantami całego założenia (wraz z kaplicą) byli Leander Marconi, Henryk Marconi i Stanisław Hebanowski. Ród Potulickich wygasł w 1932 r. po bezpotomnej śmierci hrabiny Anieli. Testamentem pałac wraz z parkiem przekazała Towarzystwu Chrystusowemu (zgromadzeniu zakonnemu prowadzącemu duszpasterstwo wśród polonii zagranicznej).

Podczas II wojny światowej budynek zajęły władze okupacyjne tworząc tam najpierw szkołę podoficerską SS, potem obóz pracy przymusowej. Po 1945 r. dobra przejęły władze państwowe.

Opis obiektu musi być pisany w czasie przeszłym, gdyż w latach 60. został gruntownie przebudowany, przypominając dziś raczej blok mieszkalny czasów gomułkowskich niż dzieło XIX-wiecznych architektów. W stanie oryginalnym zachowała się tylko sala balowa w skrzydle wschodnim.

Cały pałac ma kształt litery L. W dłuższej części były pomieszczenia reprezentacyjne i mieszkalne i główne wejście z kolumnowym gankiem przykrytym balkonem. Narożnik podkreśla kwadratowa wieża, nieco tylko wyższa niż główna część budynku. Park krajobrazowy z elementami ogrodu francuskiego (fontanny, żywopłoty przy podjazdach) został w czasie wojny i zaraz po niej poważnie naruszony masową wycinką drzew, dodatkowo budowy prowadzone przez Niemców i władze powojenne ograniczyły jego powierzchnie do 15 ha. Zachowały się dwie aleje (lipowa i kasztanowa) i kilkanaście pomnikowych okazów.

Archiwalna fotografia pałacu pochodzi z albumu Leonarda Durczykiewicza „Dwory polskie w Wielkiem Księstwie Poznańskiem” (Poznań 1912) – obecnie w domenie publicznej.