Kiedy w Brzezinach utworzono wiosną 1941 r. getto (na mocy dekretu z dnia 28 kwietnia 1940 r.) zostało w nim umieszczonych około 6000 osób. Mieszkańcy rekrutowali się z miejscowych starozakonnych oraz deportowanych z pobliskich Lipin. Przebywała tutaj również grupa z Łodzi.
Natychmiast po jego utworzeniu teren getta został ogrodzony drewnianym płotem. Obejmowało ono następujące ulice: Goethestrasse 17-19, 22-24, (obecnie ul. Mickiewicza), Mittelstrasse 9-11 (ul. Staszica) 22-24, Deutscherstrasse 1-9 (ul. Lasockich), Litzamnnstrasse 2-10 oraz 3-7 (ul. Kościuszki), Horst-Wessel-Strasse 4-26 oraz 7-31 (ul. Piłsudskiego), cała Sternstrasse (ul. Traugutta), cała Fischteichstrasse (ul. B. Joselewicza), cała Kurzestrasse (ul. 1 Maja), Strasse der 5 garde Regiment zu Fuss (ul. św. Anny) od General-Litzmann Platz ( obecnie pl. JP 2 ) do Albert-Breyer-Strasse (ul. Moniuszki) oraz General-Litzann Platz 1-3 (obecnie pl. JP 2).
W okresie funkcjonowania getta przy obecnej ul. Piłsudskiego 16 utworzono szpital dysponujący 25 łóżkami nad którym miał pieczę ordynator dr. Stanisław Wahraft. Przy ul. Mickiewicza 22 działał oddział krawiecki, gdzie kilkuset krawców żydowskich szyło komplety umundurowania dla niemieckiego wojska. W tych ciężkich czasach przełożonym Starszeństwa Żydów był Fiszel Ikka. Zaś Seweryn Perlmutter i Jonas Lew nadzorowali służbę porządkową.
Wiosną 1942 r. tuż przed likwidacją getta przetransportowano do Brzezin około 300 Żydów ze Strykowa. Likwidacja przebiegała w dniach 15 - 20 maja 1942 r. Pierwszy transport do stacji Radegast wyjechał 19 maja 1942 r. Po otoczeniu gęstym kordonem policji z Łodzi nastąpiła brutalna selekcja w wyniku której około 2000 ludzi zostało wywiezionych do obozu zagłady w Chełmnie. Pozostali w liczbie 3789 osób zostali wywiezieni do Łodzi gdzie czekał ich podobny los. Podczas tej akcji około 800 dzieci do 10 roku życia zostało odebranych rodzinom żydowskim.
Tak się zakończył tragiczny los żydów brzezińskich. W latach powojennych zostało zaledwie kilka osób. W końcu 1946 r. w mieście doliczono się zaledwie czterech osób, zaś w 1954 roku w Brzezinach mieszkała tylko jedna osoba pochodzenia żydowskiego.