Kierzków (niem.Kerkow) to duża, zadbana wieś o średniowiecznym rodowodzie. Pierwsze pisemne wzmianki pochodzą z roku 1254, kiedy to ówcześni właściciele podarowali grunt cystersom z Kołbacza . Ci przekazali ziemię rycerzowi von Kerkow, który założył wieś i nazwał ją swoim nazwiskiem. Z czasów średniowiecza zachował się jedynie czytelny do dziś układ owalnicowy.

W późniejszych wiekach właściciele zmieniali się kilkakrotnie, rozwijała się także wieś wokół majątku. Gospodarstwa były niemałe – od 20 do 55 ha, nic więc dziwnego, że już w 1939 r. trafiło tutaj wielu robotników przymusowych, głównie z okolic Warszawy. Mówi się, że podczas II wojny światowej mieszkało tutaj więcej Polaków niż Niemców. Część z nich zajęła później opuszczone w 1945 r. gospodarstwa, trafili tu też repatrianci z rejonu Stanisławowa i Tarnopola.

Kościół stojący w centrum wsi odnotowano już w XIII w. Został gruntownie przebudowany w XVIII i na początku XX w. Zbudowano go z cegły i otynkowano, drewniana jest tylko szczytowa kondygnacja wieży. Salowa świątynia jest orientowana – od wschodu korpus zakończono półkolistą apsydą, od zachodu wieżą na planie kwadratu. Okna duże, łukowo zakończone. We wnętrzu ciekawy, późnobarokowy ołtarz zdobiony liśćmi akantu. W pobliżu kościoła zachował się pomnik pierwszowojenny, bez tablic z nazwiskami poległych.