Najstarsze pisane wzmianki o lwóweckich Żydach pochodzą z 2 połowy XVIII wieku. Zawarta została wówczas ugoda pomiędzy właścicielem miasta Melchiorem Korzbok-Łąckim i Samulem Efraimem regulująca zasady funkcjonowania gminy żydowskiej. Społeczność żydowska posiadała synagogę i własną szkołę oraz cmentarz.

W drugiej połowie XIX w. tworzyło ją około 540 osób stanowiących ponad 20 % ogółu mieszkańców miasta. Z biegiem czasu liczebność Żydów w Lwówku zaczęła spadać. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości większość z nich mówiąca językiem niemieckim wyjechała do Niemiec. W ich miejsce przybyła niewielka grupa Żydów ze wschodniej Polski. Kres ich bytności nastąpił w listopadzie 1939 r. Wysiedlono ich początkowo do Buku, później na tereny Generalnego Gubernatorstwa.

Dziś lwóweckich Żydów przypomina pamiątkowy głaz z tablicą na dawnym cmentarzu przy alei Sczanieckiej. Dziś po kirkucie nie ma śladu, w na jego terenie stoi Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury.