Drewniany kościół zbudowany i uposażony w roku 1757 przez właściciela dóbr Konstantego Ołtarzewskiego, decyzją bpa Andrzeja Załuskiego podniesiony został do rangi siedziby parafii. W trzydzieści lat później kościół spłonął.

Murowany kościół powstał z fundacji Wojciecha i Franciszki Bielskich (właścicieli Fajsławic) w latach 90 - tych XVIII wieku w/g projektu Joachima Hempla. Przy parafii powstała wówczas szkoła oraz szpital dla ubogich. Kościół ze zniszczeń I wojny został wyremontowany staraniem wiernych.

Świątynia jest budowlą jednonawową. Prezbiterium posiada dwie przeciwległe zakrystie. Wyposażenie kościoła pochodzi z XX wieku, pierwotne (XVIII wieczne) zostało zrabowane przez Rosjan i wywiezione hen, w nieznane. Fasada kościoła jest dwukondygnacyjna i trójdzielna. Na narożnych filarach oraz podwójnych kolumnach stanowiących trójdzielność fasady, znajduje się belkowanie utrzymujące jej górną kondygnację.

W dolnej części, po bokach znajdują się półkoliście zamknięte nisze z figurami świętych, pod którymi, również w niszach na poziomie wejścia do świątyni umieszczone zostały epitafia. Górna kondygnacja fasady w części środkowej, ujętej również pomiędzy podwójnymi kolumnami, zawiera półkoliście zamkniętą niszę. Stanowi ona jakby rozglifiony portal wiodący do Świątyni Serca Pana Jezusa, gdyż taki właśnie sgraffitowy wizerunek widzimy w jej głębi. Po bokach spływy zakończone są kwiatonami. Nad wejściem do kościoła widzimy wizerunek Matki Boskiej.