Powstanie parafii na Żubardziu po zakończeniu I wojny światowej, wiązało się z licznymi perturbacjami. Przyczyniła się do tego stanu rzeczy szalejąca inflacja czy ogromne kłopoty łódzkich fabryk z uruchomieniem produkcji po wyniszczającej polityce niemieckiego okupanta. Ks. kanonik Stanisław Szaniawski ze Zgierza dał asumpt do działań, przekazując w darze powstającej parafii dom z placem przy ulicy Aleksandrowskiej.

W dniu 13 sierpnia 1923 r. nastąpiło usankcjonowanie Komitetu Budowy Kościoła przez rząd. Zakupiono kilkanaście działek, w większości od rodziny Maurerów. Wydatną pomocą służył także biskup Wincenty Tymieniecki. Erygowana parafia 5 sierpnia 1924 r. była pierwszą w mieście po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Zaś pierwszym proboszczem został ks. Roman Rajchert. 3 sierpnia 1927 r. nastąpiło rozpoczęcie robót budowlanych przy wznoszeniu murowanego kościoła, który niestety został podczas okupacji zniszczony przez Niemców.

Obecny kościół jest trzecim od początku istnienia parafii. Pierwszy drewniany służył od 21 XII 1924 r. do początku lat 50-tych XX w. Wówczas kościół został rozebrany i przeniesiony do parafii w Łękawie (woj. łódzkie). 18 VIII 1947 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni na zachowanych fundamentach, wg projektu warszawskiego architekta Alfonsa Graviera. Budowę ukończono w 1951 r. Kościół poświęcił 9 IX 1951 r. biskup Michał Klepacz. W latach 1999–2000 dokończono budowę wieży wysokości 53 m, zawieszono 3 dzwony: "Karola", "Jubilata" i jeszcze jeden bez imienia (planowano zainstalować cztery).

Parafia należy do dekanatu Łódź-Żubardź w archidiecezji łódzkiej. Kościół w stylu neoromańskim znajduje się przy ulicy Św. Antoniego Padewskiego 4 w Łodzi.