W Poznaniu, na budynku Bazaru, przy ul. Paderewskiego znajduje się tablica upamiętniająca Hipolita Cegielskiego i jego wielkie dzieło.
Hipolit Cegielski urodził się w 1813 r. w Ławkach koło Trzemeszna. Jako młodzieniec uczył się w elitarnym gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a za doskonałe wyniki w nauce otrzymał stypendium rządowe, dzięki któremu mógł podjąć studia z filologii klasycznej w Berlinie. Po powrocie do Poznania został nauczycielem w gimnazjum św. Marii Magdaleny, gdzie uczył łaciny, greki, j. polskiego, geografii i historii.
W 1846 r. Prusacy podejrzewając, że polscy uczniowie przygotowują powstanie, wydali polecenie aby nauczyciele przeprowadzili rewizje na stancjach w poszukiwaniu broni. Cegielski stanowczo sprzeciwił się temu, twierdząc, że jest nauczycielem, a nie policjantem i odmówił wykonania polecenia, na skutek czego został zwolniony ze szkoły. W tym czasie Cegielski miał już na utrzymaniu rodzinę i musiał jak najszybciej znaleźć nowe zajęcie. Za namową przyjaciół postanowił zająć się handlem. Udał się do Berlina, gdzie w jednym ze sklepów z narzędziami i artykułami żelaznymi odbył kilkumiesięczną praktykę, a po powrocie za pożyczone pieniądze otworzył własny sklep żelazny. Znajdował się on właśnie tutaj - w budynku Bazaru.
Cegielski szybko zauważył, że artykuły którymi handlował były awaryjne i dlatego uruchomił punkt naprawy przy ul. Woźnej. Powodzenie tego przedsięwzięcia natchnęło go do uruchomienia w 1855 r. własnego zakładu produkującego artykuły żelazne przy ul. Koziej. Duży popyt na narzędzia zachęcił Cegielskiego do rozbudowy zakładu, dzięki czemu w 1859 r. przy ul. Strzeleckiej uruchomiono odlewnię oraz warsztaty montażowe. Oprócz maszyn i urządzeń rolniczych produkowano tu również elementy dla młynów, olejarni, gorzelni, wodociągów i gazowni.
Produkty firmowane przez Cegielskiego zaczęły zdobywać nagrody na międzynarodowych wystawach od Paryża po Petersburg, uchodziły za bezawaryjne, wygrywając konkurencję z podobnymi zakładami niemieckimi i żydowskimi. Konkurował nie tylko jakością, ale i dbałością o klienta, oferując m.in. darmową dostawę zakupionych maszyn.
Już jako przedsiębiorca nie zrezygnował z działalności wydawniczej, oświatowej i dobroczynnej. Niektóre podręczniki jego autorstwa służyły polskiej młodzieży również w okresie międzywojennym. Zmarł w 1868 r. i został pochowany na cmentarzu świętomarcińskim. Jego grób się nie zachował. Ekshumacji z prawdopodobnego miejsca pochówku dokonano w 1981 r. na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu.