Ten niewielki, stojący przy ul. Rudzkiej 106/108 (d. ul. Piłsudskiego) budynek jest ściśle związany z historią powstałego w 1908 r. Towarzystwa Akcyjnego Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych. Został oddany do użytku z chwilą uruchomienia linii tramwajowej (odnogi) od ul. Pabianickiej do Rudy Pabianickiej, a miało to miejsce 22 lutego 1910 r.

W budynku swoją siedzibę miała obsługa techniczna linii (budynek pierwotnie nie był otynkowany). Dokładnego kursowania tramwajów pilnował potężny zegar zamocowany na nim. Obok niego znajdowała się kryta, drewniana poczekalnia dla pasażerów (obiekt nieistniejący). Była to stacja końcowa linii nazywana „Ruda-Zegar” z torem mijankowym.

W latach 1915-1916 rudzką linię, na polecenie ówczesnych władz okupacyjnych przedłużono do Kruszowa, przez Rzgów i Tuszyn. Początkowo składy prowadziły na tej linii lokomotywy parowe. Po pożarze w centrum Rzgowa (20 czerwca 1917) od iskry z komina, odcinek ten zelektryfikowano (ale tylko do Rzgowa).

W 1962 r. Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Łodzi przy w/w budynku, pomiędzy ulicami: Rudzką, Popioły i Rodzinną, wybudowało pętlę tramwajową (linia 26). Dziś po pętli nie ma już śladu (jedynie pośród drzew stoi samotnie stalowy słup podtrzymujący niegdyś trakcję elektryczną) jak i również po całej rudzkiej linii tramwajowej. Został tylko budynek i zapisana na kartach historia.

Warto wiedzieć:
Pierwszy łódzki tramwaj wyjechał na linię o długości 5,8 km. 23 grudnia 1898 r. (w Warszawie tramwaje pojawiły się dopiero 10 lat później) za sprawą Konsorcjum Kolei Elektrycznej Łódzkiej, którego prezesem był łódzki przedsiębiorca Juliusz Kunitzer, nazywany „ojcem łódzkich tramwajów”.