Boruja to wieś położona z gminie Siedlec w Wielkopolsce. Historia osady rozpoczyna się w średniowieczu. Jako Boruya wspominana jest w 1409 r. jako posiadłość rodu Głowaczów. W XVI i XVII wieku stanowiła część dóbr znaczącej rodziny Zbąskich. W czasie kolonizacji olęderskiej osiedliło się tutaj wielu protestantów, dla których wsi w 1785 r. nadano prawa olęderskie.

W drugiej połowie XIX wieku społeczność ewangelicka założyła cmentarz przy drodze do Marcinkowa. Nekropolia w Borui zajmuje teren na rzucie zbliżonym do kwadratu porośnięty drzewostanem z początków jej istnienia. Od drogi odgradzało cmentarz ogrodzenie, po którym pozostały zniszczone ceglane słupy.

Dziś wśród drzew zobaczyć można wyjątkowo dużą zachowaną ilość nagrobków. Na ich płytach z obu stron widnieją kute w gotyku inskrypcje. Zobaczyć tu można także charakterystyczne metalowe płotki otaczające miejsca rodzinnych pochówków. Wiosną wśród grobów kwitną konwalie często sadzone na cmentarzach przez ewangelików. Nekropolię będącą pamiątką po dawnych mieszkańcach Borui uporządkowano w ostatnich latach.