Budynek dawnej szkoły dla dziewcząt został zbudowany dzięki fundacji żydowskiej rodziny Aufrechtów, wodzisławskich kupców I była to tzw. szkoła ekskluzywna, a więc przeznaczona dla dzieci bogatych rodziców miejscowej gminy żydowskiej, która została rozwiązana w 1924 roku, po opuszczeniu miasta przez ostatniego wodzisławskiego Żyda. Ostatnim nauczycielem w szkole była pani Herlitz, pracująca w niej w latach 1914-20. Po II wojnie światowej, w dawnym budynku szkolnym ulokowano ośrodek zdrowia, a potem (działająca do dziś) miejscową stację sanitarno-epidemiologiczną.
Budowla jest murowana z cegły, otynkowana, składająca sie z dwóch części z których jedną wzniesioną na planie zbliżonym do prostokąta z częścią nieco przesuniętą w tył (patrząc od elewacji bocznej) również na planie zbliżonym do prostokąta i z dobudówki na planie półokręgu. Wspomniane poprzednio części bryły budynku zostały przekryte dachem zbliżonym do dachu naczółkowego z małymi połaciami nad bocznymi elewacjami, pokrytym współczesna dachówką ceramiczną typu “holenderka”. Dobudówka została przekryta dachem płaskim, pełniącym funkcję balkonu, bądź dość wysokiego tarasu, zamkniętego murowaną balustradą.
Budynek posiada 2 kondygnacje z użytkowym poddaszem w której to części poddasza, widoczna jest konstrukcja szchulcowa, będąca raczej skromną odmianą tzw. muru pruskiego spotykanego m.in. na terenie Pomorza Zachodniego, Środkowego, czy Gdańskiego. Z tyłu budowli widoczny jest tzw. uskok tylnej części, tworzący podobną bryłę do glównego korpusu, jednak nieco “okrojonego”. Otwory okienne na pierwszej i drugiej kondygnacji w elewacji bocznej zakończono półokrągłymi łukami, tzw. odcinkowymi, które oparto jakby na “wiszących w powietrzu” przyporach. Niemal pod samym okapem, widoczne są wystające, ozdobne końcówki belek więźby dachowej.
Dobudówka, wzniesiona na planie półokręgu, charkteryzuje sie wysokim parterem, który właściwie przypomina tzw. wysokie przyziemie. W jej elewacjach wykonano otwory okienne, zakończone łukami odcinkowymi, opartymi o ceglane “przypory”, przedłużone u dołu, do poziomu parapetu. W otworach tych osadzono stolarkę drewnianą, o podwójnych skrzydłach. I chyba nawet będzie to jeden z oryginalnych elementów całości budowli. Elewacje zdobione są równiez elementami zbliżonymi do lizen, dzielące elewacje na pola, w którym w każdym z nich widoczny jest otwór okienny. Wspomniane “lizeny” mają różną wysokość. Niektóre sięgają poziomu czegoś w rodzaju wysokiego cokołu, a inne od poziomu gruntu (fundamentów), po dach (płytę balkonową).
Budynek jest przykładem architektury eklektycznej z końca XIX wieku, a także przykładem willi budowanych w Wodzisławiu Śląskim przez bogatych przedstawicieli społeczności żydowskiej pełniących nierzadko ważne funkcje społeczne.